Stel: je valt zomaar van de trap
met een luide reuzenklap
en je ligt op de onderste tree,
maar je krijgt er niets van mee.
Geheugen laat je in de steek
en je geeft zelfs ruim een week
geen sjoege tegen wie dan ook,
je lijkt op te gaan in rook.
Gedrogeerd, geïntubeerd,
lijk je haast gemummificeerd,
en die infuus is geen gezicht
als je op de Intensive Care ligt.
Je ligt alleen maar op je rug,
zonder beweging, stil en stug.
Voor bezoekers niet te doen,
Alleen je vrouw geeft je een zoen.
Zij bezoekt je elke dag,
hopend op een lieve lach
van herkenning of zoiets,
maar je ogen zeggen niets.
Personeel houdt dag en nacht
bij een monitor de wacht,
stelt iedereen op zijn gemak,
want zij verstaan echt hun vak.
Je zult zien dat het beter gaat
wanneer je er niet alleen voor staat.
Iemand met zicht op het geheel
is organisatorisch essentieel.
Wie de juiste keuzes maakt,
zorgt ervoor dat jij ontwaakt
en dan in een dagelijkse les
kunt werken aan je herstelproces.
Zij zorgt ervoor dat je oplet,
en geeft instructies, nauwgezet.
Zo krijg je nieuwe energie
dankzij ergotherapie.
Ja, die mensen leveren echt goed werk. Mooie ode 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik deel uiteraard ieder woord dat je hier schreef van ♥-e met je… kan ook onmogelijk anders als je een soortgelijke ervaring met iemand deelt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja Peter, dat kan zomaar gebeuren. De zorgen om je heen, sleepten ieder er doorheen. Fijn om te lezen dat je er weer bijna helemaal bent.
LikeGeliked door 1 persoon
Dus van de trap gevallen, daar kan ik over mee praten, heftig hoor, dat het elke dag maar beter mag gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig kan je het nog navertellen en je pen schrijft weer en dat maakt ons blij.
LikeGeliked door 1 persoon
Astou sa dichtsje kinst, bist tichtby it betterwêzen!
LikeGeliked door 1 persoon