*
Op een stormachtige winteravond moest ik overwerken. Toen ik klaar was, liep ik door een sneeuwbui snel naar huis. Toen hoorde ik een stem: “Meneer! Wilt u mij misschien even helpen?”
Ik keek om me heen, maar zag niemand.
“Meneer?” zei de stem nog eens, zo te horen dichtbij maar toch was ik helemaal alleen.
“Wie is daar?” vroeg ik. “Waar bent u?”
“Hier!” zei de onzichtbare man, “Vlak voor u!”
Pas toen zag ik de sneeuwpop in de tuin van een huis waar ik net langs was gekomen. Hij had er nog niet gestaan toen ik naar mijn werk ging. De kinderen, of wie het ook maar waren geweest die hem hadden gemaakt, hadden flink hun best gedaan: ik keek tegen hem op, en ik ben 1.95m.
“Hier!” riep hij. Zo waar als ik hier sta: die sneeuwpop praatte tegen mij!
“Kan ik u helpen?” vroeg ik, terwijl ik zo normaal mogelijk probeerde te doen toen ik me dichter bij het tuinhek waagde waar hij achter stond.
“Sorry dat ik u stoor,” zei hij, “mijn hoed is afgewaaid en ik kan me niet bewegen. Hij ligt daar in de struiken. Wilt u hem even pakken en op mijn hoofd terugzetten?”
Nu ben ik nogal recht voor zijn raap, maar ik stap niet graag over andermans tuinhek, enkel en alleen om een afgewaaide hoed op te rapen. Ik aarzelde.
“Toe dan! Niet bang zijn!” zei de sneeuwpop, “Er is niemand thuis! En uw voetsporen zijn met dit weer zo weer weg!” Dus stapte ik over het hek, raapte de hoed op en zette die op het hoofd van de sneeuwman nadat ik hem met sneeuw had opgevuld zodat hij niet meer zo gauw zou afwaaien.
“Ah, dat is beter!” zei hij, “Mijn hoofd was ijskoud! Dank u!”
“Graag gedaan,” antwoordde ik terwijl ik weer over het hek stapte. “Verder nog iets?”
“Nee hoor, prima zo,” zei hij. “Prettige avond nog!”
“Dank u! Van hetzelfde!” antwoordde ik. Ik rende naar huis en nam een borrel. En nog een. En nog een.
*
Waar mijn pen ligt, ben ik thuis 
Wat een leuk verhaal
LikeGeliked door 1 persoon