©Peter Bouchier
Het laatste restje
verstand dat ik nu nog heb
wordt mij ontnomen
diep geworteld in
chirurgische precisie
kraakt de kiesdrempel
plaatselijk verdoofd
droom ik van een oase
vol gevulde koek
beetje bij beetje
opent zich een gapend gat
in mijn bestaansgrond
de open ruimte
galmt als klinkend resultaat
van mijn stemgedrag
*
Waar mijn pen ligt, ben ik thuis 
Je hebt een mooie renga geplaatst; een serie van haiku of senryu achter elkaar👍
LikeGeliked door 1 persoon
Een heerlijk woordenspel, Peter. Het onderwerp doet mij echter gruwelen. Ik ben blij dat je het zo goed doorstaan hebt. 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Pingback: Tikken #20 – Melodyk
De persoon die hier niet benoemd maar wel bedoeld wordt krijgt mij niet wakende in zijn stoel…
LikeGeliked door 1 persoon